به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، مهدی کاظمی‌فرد در یادداشتی نوشت: یاران امام حسین (ع) هر کدام ستاره‌ای بودند در آسمان ایمان و ولایت. اگرچه با طلوع خورشید، ستاره‌ها دیگر دیده نمی‌شوند، اما در عاشورا این ستارگان نه در برابر خورشید، بلکه در کنار آن محو و به بقا رسیدند.

این یاران بزرگ، خود را نه با نسب و تبار که با تعلق قلبی به سیدالشهدا (ع) معرفی کردند. همانگونه که یکی از آنان با رجز خواندن گفت: «امیری حسین و نعم الامیر»، این بیان نماد آن بود که هویت واقعی آنان، پیوندشان با امام است و دنیا هرچند بی‌کران، در کنار او محدود می‌شود.

در میان این بزرگواران، مردان بزرگی از قبایل مختلف، مشایخ، قاریان قرآن و فرهیختگان زمانه بودند که هر یک می‌توانستند رهبری قومی را به عهده گیرند، اما همه در رکاب امام خود ایستادند.

از این میان، حر بن یزید ریاحی که روزی از سرداران سپاه یزید بود، در صبح عاشورا پشت به شام کرد و به سمت صداقت و شهادت رو آورد؛ حر که بازگشتش به سوی حقیقت ماندگار شد.

حبیب بن مظاهر اسدی، از بزرگان قبیله بنی‌اسد، یکی دیگر از این ستارگان بود. قبیله‌ای که هم در راه شهادت حضور داشت و هم در تدفین پیکرهای مطهر شهدا، نقشی جاودانه در تاریخ به یادگار گذاشت. حبیب نمونه‌ای از ولایت‌پذیری بود؛ کسی که بی‌تردید و به موقع خود را به کربلا رساند و حتی همراه خود مسلم بن عوسجه را آورد تا درس عمل به موقع و فداکاری را به دیگران بیاموزد.

او را می‌توان معلم مومنانی دانست که در هر زمان باید برنامه‌ریزی دقیق داشته باشند تا در زمان عمل، فرصت یاری امام را از دست ندهند. حبیب سپر نماز حسین (ع) شد و پیکرش در جوار امام، نشانه‌ای از مقام والایش باقی ماند.

زهیر بن قین، از دیگر بزرگان لشکر امام بود که ابتدا بی‌اعتنا به جریان، مسیر خود را جدا می‌پیمود، اما فراخوان امام او را به سوی کربلا کشاند. او جنگی بزرگ کرد که در تاریخ ماندگار شد؛ نمونه‌ای از دعوتی که بیعت را آزاد گذاشت اما در نهایت دل‌ها را به سوی حسین(ع) کشاند.

کربلا، عرصه درخشش این ستارگان بود؛ ستارگانی که در سایه خورشید ولایت، به فنا رسیدند و در شکوه شهادت جاودانه شدند. این یاران، چراغ راه همه مؤمنانی هستند که در مسیر حق، راه را از میان ظلمت‌ها پیدا می‌کنند.