به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، 

نکته‌های سورۀ رعد - آیۀ ۱۴:

دعوت به پرستش خدای و دوری از توجّه به دیگران و تنها او را مؤثر دانستن، بارها در قرآن تذکّر داده شده است. از جمله: اگر انسان، تنها از من درخواست کند، من حتماً او را پاسخ می‌‏دهم. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ» (بقره، ۱۸۶) امّا اگر به سراغ دیگران رفت و از آنها حاجت خواست، بداند آنها نمی‌‏شنوند و اگر هم بشنوند اجابت نمی‌‏کنند. «إِنْ تَدْعُوهُمْ لا یَسْمَعُوا دُعاءَکُمْ وَ لَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجابُوا لَکُمْ» (فاطر، ۱۴) انسانِ محدود در زندگی پرحادثه دنیا نیازمند پناهگاهی مطمئن است، انبیاء پناهگاه واقعی را به او معرّفی می‌‏کنند، «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ» امّا کمک‌‏های دیگران (طاغوت‌‏ها) یا برای استحمار یا استثمار یا تبلیغات و حفظ موقعیّت خود و یا... می‌‏باشد و در واقع آنچه برای آنها مطرح نیست، انسان است.

انسان، فطرتاً تشنه حقّ و خواستار حقیقت است «لِیَبْلُغَ فاهُ» ولی راه وصول به آن را گم می‌‏کند. امّا جز ایمان به خدا و عشق و انس به او و دعا و درخواست از او، هیچ چیز دیگری انسانِ بی‌نهایت طلب را سیراب نمی‌کند. «وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ» چرا که دون اللَّه هر چه باشد سراب است و دعا از غیر او بیهوده.

پیام‌های سورۀ رعد - آیۀ ۱۴:

۱. جز خدا به سراغ دیگران نروید که از غیر او هیچ کاری ساخته نیست. «لا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْ‏ءٍ»

۲. سرچشمۀ شرک مردم، تصوّرات و خیالات باطل آنهاست. «کَباسِطِ کَفَّیْهِ إِلَی الْماءِ... وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ»

۳. هر کس خالصانه خدا را بخواند، با دست پر برمی‌‏گردد. دست خالی برگشتن به خاطر توجّه به غیر خداست. «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ... وَ ما دُعاءُ الْکافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلالٍ»

تفسیر صفحۀ ۲۵۱ قرآن کریم - سورۀ رعد - آیۀ ۱۵ - تفسیر نور:

«وَ لِلَّهِ یَسْجُدُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ کَرْهاً وَ ظِلالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ» «و هر که در آسمان‏ ها و زمین است، خواه ناخواه با سایه ‏هاشان بامدادان و شامگاهان، برای خدا سجده می‌‏کنند.»

نکته‌‌های سورۀ رعد - آیۀ ۱۵:

کلمه «مَنْ» برای موجود عاقل به کار می‌رود و کلمه «ما» برای غیر آن. امّا در آیات دیگر مشابه این آیه با کلمه «ما» آمده است، مثل آیه «وَ لِلَّهِ یَسْجُدُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ» (نحل، ۴۹)، لذا می‌‏توان نتیجه گرفت که مراد از این آیه نیز سجدۀ همه موجودات است، خصوصاً که کلمه «ظِلالٍ» نیز مطرح شده که ناگفته پیداست سایه، عقل ندارد.

شاید منظور از سجده کردنِ سایه‌‏ها حالت افتادن سایه بر زمین باشد؛ نظیر تشبیهی که در فارسی می‌‏آوریم که: سرو سواره می‏ رود، غنچه پیاده می‌‏رسد.

«الْآصالِ» جمع «اصل» و آن جمع «اصیل» از مادۀ «اصل» به معنی انتها و آخر روز است.

پیام‌های سورۀ رعد - آیۀ ۱۵:

۱. هستی، مطیع و ساجد خداوند است؛ چرا ما نباشیم؟ «وَ لِلَّهِ یَسْجُدُ مَنْ»

۲. سجده، مخصوص خداست. «وَ لِلَّهِ یَسْجُدُ»

۳. مؤمنین با میل و رغبت سجده می‌‏کنند؛ ولی دیگران بخاطر نیاز، مجبور به تواضع و تذلّل می‌‏شوند. «طَوْعاً وَ کَرْهاً»

۴. اگر موجودی خدایی شد، عوارض و آثار آن هم در خط او قرار می‌‌گیرد. «ظِلالُهُمْ»

۵. سجدۀ موجودات دائمی است. «یَسْجُدُ... بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ»