به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، مهدی کاظمی‌فرد در یادداشتی نوشت: ابراهیم(ع)، وقتی تیغ در دست گرفت، فقط بر گردن اسماعیل نشانه نرفت؛ در حقیقت، آن لحظه، ضربه‌ای بود بر بندهای وابستگی، بر حلقه‌های تعلق، بر زنجیرهایی که آدمی را زمین‌گیر می‌کند.

خدا ابراهیم را خلیل خود می‌خواست؛ پاک، تهی از غیر او، و لبریز از نور توحید. این راه با چشم‌پوشی از دل‌بستگی‌ها آغاز می‌شود و با قدم گذاشتن بر نفْس ادامه پیدا می‌کند.

ابراهیم(ع) تا پیش از آن، از آتش گذشته بود، هجرت کرده بود، بت‌شکسته بود. اما همه آن‌ها مقدمه‌ای بود برای این آزمون آخر: دل بریدن از عزیزترین. راه امامت از دل میدان امتحان می‌گذرد، و امامت را به «بها» می‌دهند نه به «ادعا». امتحان قربان، امتحان همه نسل‌هاست؛ هرکس در راه بندگی خدا، باید از اسماعیل دلش بگذرد.

امروز هم، همچنان این صحنه تکرار می‌شود. کافی است چشم بگشاییم. در همان روزهایی که جنگ بر ما سایه افکنده بود، مادران این سرزمین، پسرانشان را راهی میدان کردند؛ نه از سر بی‌احساسی، که از سر ایمان. ما هزاران بار ابراهیم و اسماعیل را در قاب واقعیت دیدیم.

عید قربانِ ما، فقط یک مناسک نیست؛ روایت یک سبک زندگی است. سبک زندگی انسان‌هایی که «خود» را کنار می‌زنند تا «خدا» دیده شود.

اما این قربانی، فقط در میدان جنگ معنا ندارد. در میدان جامعه نیز جاری‌ست. اگر جنگ، جهاد اصغر بود، امروز نوبت جهاد اکبر است؛ جهاد با نفس، با منیّت، با رفاه‌زدگی، با بی‌تفاوتی نسبت به رنج همسایه‌ها. قربانی حقیقی آن‌گاه رخ می‌دهد که انسان بتواند از مالش، از آسایشش، برای دیگری بگذرد.

عید قربان، عید رسیدن به مقام «ابرار» است؛ همان‌ها که «یُطعِمونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسكينًا و يَتيمًا و أَسيرًا». این عید، دعوتی است برای آنکه سفره‌ها را رنگین کنیم، نه فقط برای خود، که برای آنان که شاید سالی یک‌بار هم گوشت نمی‌خورند.

و در پایان، عید قربان تلنگری است برای بازسازی مدرسه انسان‌سازی؛ برای آنکه نسل تازه‌ای از ابراهیم‌ها و اسماعیل‌ها تربیت کنیم. نسلی که از خویش عبور کند و آماده باشد برای ایثار، برای ساختن فردای بهتر، برای قیام انسانیت.

خدا کند که چشم باز کنیم و پیام این عید را ببینیم؛ نکند فقط به تکرار ظاهر اکتفا کنیم و از حقیقت آن غافل بمانیم.

انتهاي پیام/