به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در حالی که خلافت عباسی تلاش می‌کرد امام حسن عسکری(ع) را در دل پادگان «عسکر» خاموش کند، او با کلمات و تدبیر، راهی برای حفظ و گسترش مکتب شیعه بدون صدا، بدون شمشیر، اما با اثربخشی بلندمدت در پیش گرفت.

دوران امامت امام حسن عسکری(ع)، یکی از سنگین‌ترین دوره‌های اختناق سیاسی در تاریخ تشیع است. خلیفه عباسی نه‌تنها ارتباط امام با مردم را قطع کرده بود، بلکه حتی فعالیت‌های روزمره ایشان نیز تحت نظارت شدید امنیتی قرار داشت.

با این حال، امام از دل همین حصر، نظامی از ارتباطات فکری و تربیتی پنهان بنا نهاد؛ تربیت شاگردان، ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده، شبکه‌سازی ایمانی و گفتمان‌سازی از مهم‌ترین اقدامات راهبردی ایشان بود.

این رویکرد نشان داد که امامت الزاما نیازی به منبر و میدان ندارد؛ بلکه تدبیر، همان کلید بقای مکتب است.

یکی از جلوه‌های برجسته سیره امام عسکری(ع)، بازتعریف «مبارزه» در دوره انسداد فضای اجتماعی است. امام به جای تقابل مستقیم، شیوه‌ای اخلاق‌محور و آرام در پیش گرفت که در آن، شاخصه‌های یک «شیعه اصیل» بازسازی و معرفی شد.

در حدیثی کلیدی، امام به شیعیان فرمود: در میان مردم نماز بخوانید، مریضانشان را عیادت کنید، بر جنازه‌هایشان حاضر شوید... زیرا وقتی مردم شما را راستگو، امین و خوش‌اخلاق ببینند، می‌گویند: این فرد، شیعه است. و این کارهاست که مرا خوشحال می‌سازد.

این کلمات، یک استراتژی اجتماعی بلندمدت را نمایندگی می‌کنند: تثبیت هویت شیعی نه از طریق مخالفت صرف، بلکه با تعامل هوشمندانه و اخلاقی در جامعه‌ی پیرامون

سیره امام حسن عسکری(ع) تنها متعلق به تاریخ نیست. امروز، در جهانی که مؤمنان بسیاری در اقلیت‌اند یا با چالش‌های اجتماعی و فرهنگی عمیق روبرو هستند، این الگو بیش از همیشه راهگشا است

در عصر رسانه، فشار اجتماعی، جنگ روایت‌ها و بمباران هویتی، شیعه بودن صرفاً به ادعا نیست؛ بلکه باید با رفتار، با گفتار و با حضور مؤثر و مسئولانه در جامعه معنا شود.

مدلی که امام ارائه داد، شیعه‌ای ساخت که نه منزوی بود، نه منحل؛ بلکه مایه اعتبار دین و زینت برای مکتب اهل‌بیت(ع) بود.

امام حسن عسکری(ع)، با کم‌ترین امکانات بیرونی و در حصر کامل، بیش‌ترین اثر درونی را رقم زد. او نشان داد هدایت واقعی، وابسته به قدرت ظاهری نیست، بلکه وابسته به عمق معنا، پیوست فرهنگی، و تدبیر مستمر است.

در روزگار ما نیز، که هر کنش دینی نیازمند ظرافت، بصیرت و حکمت است، بازخوانی سیره امام عسکری(ع) ضرورتی حیاتی است.

بیایید امامِ بی‌صدا، اما پراثر را دوباره بشنویم،