به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، در تفسیر صفحه 180 قرآن کریم آمده است: «وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ فَآواکُمْ وَ أَیَّدَکُمْ بِنَصْرِهِ وَ رَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ» «و به یاد آورید زمانی را که شما کم بودید و در زمین (مکّه) مستضعف بودید، می‌‏ترسیدید مردم (دشمنان) شما را بربایند، پس (خداوند در مدینه) پناهتان داد و با یاری خویش، شما را نیرومند کرد و از پاکیزه‌‌ها به شما روزی داد، باشد که شما شکرگزاری کنید»

نکته‌های سورۀ انفال - آیۀ ۲۶:
«تخطف»، به معنای به سرعت گرفتن و ربودن است.

مسلمانان مکّه قبل از هجرت پیامبر به مدینه، همواره مورد اذیّت و آزار و شکنجۀ مشرکان بودند؛ لذا با سفارش و تدبیر پیامبر به صورت فردی یا دسته‏ جمعی به دیگر مناطق هجرت می‌‌کردند بعضی به حبشه، بعضی به یمن و طائف و برخی به شعب‌ابی‌طالب رفتند و پیوسته در ترس و اضطراب بودند و هنگامی که به مدینه مهاجرت کردند، هیچ خانه و کاشانه‌ای نداشتند و عدّۀ بسیاری از آنان جزو اصحاب صُفّه و در مسجد پیامبر جای گرفته بودند. انصار نیز در اوائل هجرت پیامبر به مدینه، در فقر و نداری و قحطی گرفتار بودند به حدّی که به دانه‌‌ای خرما بسنده می‌‏کردند، به علاوه گرفتار اذیّت و آزار یهودیان نیز بودند.

امّا در اواخر بعثت، خداوند به مسلمانان مکنت و توانایی داد و به چنان قدرتی رسیدند که اهل ذمّه به آنان جزیه می‌‏دادند و یا مشرکان همواره در ترس و اضطراب از کشته و اسیرشدن و به غلامی و کنیزی گرفتار شدن توسط مسلمانان بودند و بعضی نیز با طوع و رغبت اموال خود را تقدیم مسلمانان می‌‏کردند. (تفسیر أطیب‌البیان) در اینجا خداوند ضعف و ناتوانی آنان را یادآور می‌‏شود تا شکرگزار قدرت و امنیّت موجود باشند.

پیام‌های سورۀ انفال- آیۀ ۲۶:
۱. یادآوری روزهای ناتوانی و روزهای یاری خداوند، مایۀ دور شدن از فتنه‌هاست. «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً»، «وَ اذْکُرُوا»

۲. در ابتدا تعداد مسلمانان، بسیار کم بود. (کلمه «قَلِیلٌ» به جای «قَلِیلُونَ»، تأکید بر کم بودن است)

۳. مسلمانان در مکّه تا پیش از هجرت به مدینه، دائماً ترس و دلهره داشتند. «تَخافُونَ» (فعل مضارع، نشانۀ استمرار است)

۴. در راه حقّ، از کمی نفرات و ناتوانی و آوارگی نهراسیم، «وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ» که یاری خداوند حتمی است. «فَآواکُمْ وَ أَیَّدَکُمْ...»

۵. امنیّت «فَآواکُمْ»، توان رزمی و پیروزی «أَیَّدَکُمْ بِنَصْرِهِ» و بهبود امکانات اقتصادی «رَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ»، از نعمت‌‏های ویژه الهی می‌‏باشد.

۶. یادآوری روزهای ضعف و مقایسه آن با روزهای پیروزی، مایۀ شکرگزاری و عشق و توکّل به خداوند است. «وَ اذْکُرُوا» «لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ»

۷. در سایۀ ایمان، خداوند به گروه اندکِ ضعیفِ هراسناک، عزّت و قدرت و مکنت می‌‏بخشد. (کلّ آیه)

انتهای پیام/