به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «خاورستان»، انسان، گاهی چنان در کفر غوطه‏ ور می‌‏شود که برهان و هشدار انبیاء نیز او را بیدار نمی‌‏کند. «ذَرْهُمْ»

مسئلۀ رها کردن کفّار به حال خود، که از جملۀ «ذَرْهُمْ» استفاده می‌شود، به خاطر سرکشی خود آنان است وگرنه خداوند ابتدا برای هدایت همۀ انسان‌ها، پیامبر فرستاده و کسی را به حال خود رها نکرده است. چنان که این مطلب بارها در قرآن مطرح شده است. از جمله: «وَ نَذَرُهُمْ فِی طُغْیانِهِمْ یَعْمَهُونَ» (انعام، ۱۱۰)، آنان را رها می‌‏کنیم تا در سرکشی خود سردرگم شوند و در جای دیگر می‌فرماید: «وَ یَمُدُّهُمْ فِی طُغْیانِهِمْ» (بقره،۱۵) آنان را در سرکشی کردن مهلت می‌دهیم.

انسان به آرزو زنده است و اگر روزی آرزو از انسان گرفته شود از کار و تلاش دست برمی‌دارد. امّا آرزویی که در اسلام مورد انتقاد قرار گرفته است، مربوط به موارد ذیل است:

۱.آرزوی طولانی؛ ۲.آرزوی بیش از عمل؛ ۳. آرزوی بدون عمل؛ ۴. آرزویی که انسان را سرگرم کند؛ ۵. آرزوی خیر داشتن از کار و افراد بد.

پیامبر اکرم صلّی اللَّه علیه و آله فرمود: من از دو چیز بر شما می‌ترسم یکی پیروی از هوس‌ها که شما را از حق باز دارد و دیگری آرزوهای طولانی که شما را از آخرت غافل نماید. در دعای کمیل می‌خوانیم: آرزوهای طولانی، انسان را از رسیدن به خیرات محروم می‌‏کند. «و حبسنی عن نفعی بعد آمالی»